Je kent het verhaal wel, toch? Van die vlinder die met z’n vleugels fladdert in Japan en zo de lucht héél zachtjes in beweging zet. De zachte beweging golft door en door, net zo lang tot het als orkaan aan de Amerikaanse kust aankomt. Het butterfly effect; het effect van kleine bewegingen die grote impact kunnen hebben.
Ik heb het gevoel dat er nu in de sociale sector door een aantal vlinders flink met vleugels wordt gewapperd. De WMO, de transitie jeugdzorg, welzijn nieuwe stijl, pgb’s op de schop, passend onderwijs op de helling, eigen bijdrage in de zorg en awbz omhoog, inzet op vroegtijdig schooluitval omhoog, ontwikkeling van CJG’s, de war on talent, de vergrijzing, de werkloosheid door de crisis, veranderingen in het pensioenstelsel in de sociale zekerheid en ga zo maar door.
Kortom al die vlindertjes zetten met hun lichte gefladder van alles in beweging. Ik kan nog niet te overzien wat het gaat betekenen en welke impact het gaat hebben, maar ik voel me een soort huricane hunter. Uit zo’n Amerikaanse actiefilm, of van de National Geographic. Ik vlieg achter de windvlagen aan die deze vlinders veroorzaken op jacht naar de storm. Op zoek naar het oog van de orkaan, om echt te zien wat er allemaal op losse schroeven komt te staan en misschien, als ik het eerlijk toegeef, ook wel omdat ik denk dat je vanuit het oog van die orkaan een beter overzicht hebt wat er gebeurt en zo invloed uit kan oefenen waar je wilt dat al die losse elementen nu weer terecht gaan komen.
Misschien is het veiliger om te vluchten of te schuilen. Om te wachten tot de bui is over gewaaid, tot het stof is neergedaald, maar tsja… ik heb een mening en een idee hoe het goed zou kunnen uitpakken. Ik zie al wat contouren. Het is nog niet volmaakt maar de proefdrukken van hoe het ook kan, worden nu gemaakt.
Niet alleen door mij en de mensen met wie ik graag werk. Maar door veel meer mensen; kleine organisaties, sociale ondernemers, maatschappelijke bewegingen, stichtingen én natuurlijk de projectgroepen en strategen van de grote spelers die hun bestaansrecht voelen wankelen en schudden… Tijdens de storm wordt het nieuwe landschap al vormgegeven.
Oef…En wat een spannende jacht is het, je voelt de adrenaline, de verbroedering van samen onderweg zijn, en ergens ook een vleugje competitie omdat iedereen de mooiste foto van deze orkaan in wording wil maken. Omdat iedereen de verhalen van de slachtoffers en helden in dit natuurgeweld zo goed en mooi mogelijk wil vastleggen. Waarschijnlijk hebben sommigen van ons zelfs de ijdele hoop om zélf zo’n heldenrol te spelen. Om onmisbaar te worden. Om uit de chaos weer een nieuwe orde op te bouwen. Een betere orde.
Daarover nadenkend en de boel wat relativerend, weet ik nu al dat die orde als vanzelf weer vanzelfsprekend wordt. En vanzelf begint het nieuwe fundament dan weer te kraken. En beginnen de vlinders weer te fladderen. En zo is de wereld net zo veranderlijk als het weer. Net zo voorspelbaar als de grijze haren die vanzelf op je hoofd verschijnen.
Alleen die wijsheid die bij het ouder worden hoort? Waar blijft die? Of zit die dan toch bij die oude rotten in het vak die de bui over laten waaien, die het stof zien neerdwarrelen, en die in al die nieuwe landschappen gewoon weer hun eigen heilige huisjes opbouwen om weer heerlijk verder te gaan met hoe zij wéten hoe het hoort?
Is dat het vooruitzicht? Of kunnen we met elkaar toch iets doen aan het landschap waar die heilige huisjes in opgebouwd worden. Kunnen we toch van betekenis en waarde zijn met en voor de mensen die het aangaat?
Ik weet het niet. En zolang ik het niet weet, kan ik twee dingen doen. Schuilen, of op jacht naar het oog van de orkaan. Genieten van de reis. Genieten van de wind die wappert in m’n haar en af en toe een zaadje planten die het nieuwe landschap vorm gaat geven.
Hmm wat zal ik kiezen? 
