Toen ik klein was stonden er achter ons huis de meest fantastische klimbomen. Heerlijk vond ik dat. Stap voor stap, tak voor tak, naar boven. Je goed vast houden en als je dan helemaal bovenin de boom zat, wiegde je mee op de wind en zag de wereld er heel anders uit. Het was spannend, maar niet eng. Precies goed.

Toen ik 16 was gingen we op vakantie naar Italië, naar zo’n meer, op een camping met veel Nederlanders. Superleuk want op de een of andere manier werd je op vakantie altijd binnen de kortste keren vrienden met mensen met wie je in Nederland nooit vrienden zou worden. Daar ook. Met stoere jongens die alles durfden. Zo was er in dat meer een duiktoren, heel hoog, met daar diep onder donker water. Die jongens deden de meest fantastische stunts vanaf die duiktoren. En toen kwam ik erachter dat van duikplanken springen heel anders is dan in bomen klimmen. Als je in de boom klimt dan ben jij degene die zorgt dat er iets gebeurt. Jij bepaalt of je omhoog of naar beneden gaat. Bij duikplanken geef je je over aan de zwaartekracht, er is niks waar je je aan vast kan houden en als je eenmaal de stap van de duikplank af hebt gemaakt kan je niet meer terug. Dan is het in een flits en een plons ook alweer voorbij.

Maar ja, ik was een stoer meisje van 16. Ik had geen hoogtevrees. Ik wilde zeker niet onder doen voor die stoere jongens. Dus die angst en adrenaline, daar moest ik niet naar luisteren, ik moest gewoon springen. En na een paar dagen, toen het springen gewoon en makkelijk was geworden, wilde ik duiken. Als zij het konden, kon ik het ook…

Inmiddels ben ik wat ouder en wijzer en vind ik niet meer dat ik alles hoef te doen omdat anderen het ook kunnen. Ook de behoefte om indruk te maken op stoere jongens is ietsje minder geworden maar ik heb nog steeds regelmatig een duikplank-gevoel.

Sterker nog, ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat er duikplan-mensen en reddingsboei-mensen in mijn leven bestaan.

De reddingsboei-mensen zijn heerlijk. Aan hen kan ik me altijd vasthouden. Ze zorgen dat ik mijn hoofd boven water houd, dat ik kan uitrusten en dat ik me altijd veilig voel. Ik ben blij dat ik een paar van die mensen in mijn leven heb. Maar ik merk ook dat ik me af en toe moet losrukken van hen. Van hen hoef ik namelijk niet te leren watertrappelen, ik hoef niet het diepe in te duiken, of onbekende wateren te verkennen. Van hen mag ik gewoon blijven zoals ik ben, en hoef ik echt niet elke keer af te dwalen.

Maar dat is niet het volledige plaatje. Naast de geborgenheid en veiligheid van reddingsboeien hou ik namelijk ook van leren, van nieuwe dingen ontdekken, van mezelf ontwikkelen en van mogelijkheden creëren die er eerst niet waren. En daar komen de duikplank-mensen in beeld.

Duikplank-mensen spelen een hele belangrijke rol in mijn ontwikkeling. Ze schetsen toekomstbeelden, vergezichten en verwachtingen die ik zelf nog niet zie. In veel gevallen is het zo erg dat ik hen uitlach, voor gek verklaar of besluit dat ze mij toch echt niet kennen als ze dit soort verwachtingen van mij hebben of toekomstplaatjes schetsen waar ik een cruciale (en veel te moeilijke) rol in speel.

Twee jaar geleden waren er meerdere mensen die tegen me zeiden dat zij dachten dat het hoogste tijd werd dat ik een boek ging schrijven. Ik kan me nog het vlammende betoog herinneren waarin ik hun heel overtuigend uitlegde waarom ik dat niet zou kunnen:
- wat had ik nou te vertellen
- ik kwam er niet eens aan toe om te bloggen, laat staan om een boek te schrijven
- alles wat ik wist en kon heb ik geleerd van anderen, en de meesten van hen schreven toch ook geen boek
- en als ik dat wel zou doen dan zou het nooit zo interessant zijn dat anderen daar dan ook nog iets aan hadden

Vorig jaar verscheen Slimmerkunde, een onderwijsmethode waar ik aan meeschreef. Én het boek “Durftevragen; de kracht van sociale overwaarde” dat ik samen met Nils Roemen schreef.

Boeiend toch? Blijkbaar zijn deze duikplank-mensen in staat om mij naar het randje van de duikplank te bewegen. Zich niks aan te trekken van al mijn overtuigende tegenstribblelingen waarom het water koud diep gevaarlijk en onvoorspelbaar zou zijn. En uiteindelijk spring ik dan toch zelf. Niet omdat zij het willen, maar omdat zij mij laten zien dat angst geen goede raadgever is om iets niet te doen. En misschien wel omdat zij een plaatje schetsen wat er gebeurt als je door die angst heen gaat. Dat het water dan heerlijk verkoelend en sprankelend is, dat het me mee kan voeren naar nieuwe werelden vol nieuwe mogelijkheden en kansen. En tsja… dan zit het meisje wat niets wil missen en de wereld graag vanuit alle perspectieven wil zien nog steeds in mij. Dan spring ik.

Inmiddels zijn er een paar duikplank-mensen die dicht bij mij staan die beginnen te herkennen wanneer zij iets zeggen wat waarschijnlijk mijn nieuwe werkelijkheid gaat worden. Zodra ik heftig begin tegen te stribbelen dat ik echt niet ga doen wat zij suggereren beginnen zij te lachen. “Ok…”, zeggen ze, “onthoud dit goed, volgend jaar rond deze tijd spreek ik je graag nog eens over dit onderwerp.”

Damn… wat confronterend. Maar jeetje, wat onwijs waardevol tegelijkertijd. Hoe beter zij duikplank-momenten gaan herkennen, hoe beter ik ze leer herkennen. En hoe sneller ik lijk te springen.
Daarom bij deze…

Martijn, Nils, Michel, Mauk, Annemiek, Guus, Jo, Jan-Willem, Jan, Sanne, Henk, Annedien, Marca, Joyce: dankjewel. Dankjewel dat je zo betrokken bent bij mijn leven om altijd te zeggen wat je denkt. Of om iets te zeggen op een cruciaal moment. Dankjewel!