Ik geloof in het zoeken én grijpen van kansen. En ik vind dat iedereen ter wereld kansen zou moeten krijgen. Om te leren, om alles uit het leven te halen wat er in zit, om bij te dragen aan de wereld om je heen en om te gaan voor de dingen die je belangrijk vindt. Toen ik een tijdje geleden de kans kreeg om samen met Noor Bongers en Kamilla Hensema om voor het World Education Forum een internationale onderwijs community te ontwikkelen, greep ik die kans dan ook met beide handen aan. Een bijdrage leveren om alle kinderen ter wereld toegang tot onderwijs te geven? Hoe gaaf is dat? Hoe waardevol en dankbaar kan je werk zijn? Kortom: kans gekregen, kans gegrepen.

En zoals het zo vaak gaat met kansen… ze komen nooit alleen. Michel en Jetske van Worldmapping vroegen mij namelijk of ik een groep 16-jarige jongeren wilde begeleiden tijdens hun Worldmapping expeditie naar Malawi. 2 weken lang jongeren kennis laten maken met andere culturen, met ontwikkelingssamenwerking en met hun mogelijkheden om een bijdrage te leveren. Niet door alleen maar te geven als “rijke westerling”, maar door samen met Malawiaanse jongeren te leren van elkaar. Van elkaars cultuur, kennis en talenten. Natuurlijk wilde ik dat Dus 2 weken lang hebben we gesprekken gevoerd, presentaties en traditionele dansen bijgewoond, hard gewerkt, veel gelachen en nog meer geleerd. We gingen op bezoek bij scholen, communityprojecten, home-visit projecten en orphan projecten. Wat een bijzondere ervaring, en wat bijzonder dat je dat al kan meemaken als je 16 bent.

Naast alle halleluja gevoelens die zo’n reis en zo’n ervaring oproepen, is het toch ook wel confronterend hoe ontzettend simpel én oneerlijk het soms kan zijn als je het over kansen hebt… Met 1 van de Malawiaanse projecten gingen we op bezoek bij David, die ergens op het platteland in de buurt van Zomba woont.
David zit als stoere maar verlegen jongen naast zijn supersterke en praatgrage oma op het stoepje voor hun huis als wij na een wandeling van 45 minuten door de brandende Malawiaanse zon aankomen. Het ziet er eigenlijk heel gemoedelijk en gezellig uit. Al pratende komen we er achter dat David 15 jaar en wees is, niet houdt van voetbal en dat hij samen met zijn oudere en jongere broer bij zijn oma woont. Ook hebben we inmiddels geleerd dat het basisonderwijs in Malawi gratis is, en het orphanproject zorgt er in veel weesgezinnen ook voor dat kinderen ondanks de financieel slechte situatie ook naar de middelbare school kunnen. De youthleader die met ons op pad is, dan ook een beetje verbaasd dat David daar zit. Zou hij niet op school moeten zitten?

Ja dat zou moeten. En ja, dat zou hij graag willen. Maar de zeep is al een tijd op. En zijn schooluniform is echt te vies om nog te dragen naar school. Dus totdat er weer nieuwe zeep is, kan David niet naar school. Met een beetje geluk is de maisoogst goed. En hoeven ze niet alles te gebruiken voor hun eigen eten. Met een beetje geluk blijft er een beetje mais over om te verkopen. Met een beetje geluk blijft er dan een beetje geld over om een stuk zeep te kopen. Dan kan David weer naar school. Dan grijpt hij zijn kans. Zolang als het duurt. Net zolang tot de zeep op is of er weer een andere ramp gebeurt die voor ons een kleine rimpeling in ons dagelijks leven zou zijn. Maar die voor David zijn kans op onderwijs maakt of breekt…